این یادداشتی است مربوط به ماه رمضانِ هفت سال پیش؛ جمعه 23 شهریور 1386. ادامه مطلب...

از بزرگی عبارتی را با این مضمون به خاطر دارم: "ندای حق همیشه خاموش و قیل و قالِ گوساله های سامری همیشه برپا". این حکایت همیشه ی این دنیاست؛ گروهی با داشتن انواع و اقسام امکانات هر چه را باب طبعشان باشد به خورد خلق می دهند و در این بین برای رساندن پیام حقیقت مجال اندکی باقی می ماند. ادامه مطلب...

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو - زینتِ تاج و نگین از گوهرِ والای تو

آفتابِ فتح را هر دم طلوعی می دهد - از کلاهِ خسروی رخسارِ مه سیمای تو

گرچه خورشیدِ فلک چشم و چراغِ عالم است - روشنایی بخشِ چشمِ اوست خاک پای تو

جلوه گاهِ طایرِ اقبال گردد هر کجا - سایه اندازد همای چترِ گردون سای تو

در رسومِ شرع و حکمت با هزاران اختلاف - نکته ای هرگز نشد فوت از دلِ دانای تو

آبِ حیوانش ز منقارِ بلاغت می چکد - طوطیِ خوش لهجه یعنی کَلکِ شِکّرخای تو

آن چه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار - جرعه ای بود از زلالِ جامِ جان افزای تو

عرضِ حاجت در حریمِ حضرتت محتاج نیست - رازِ کس مخفی نمانَد با فروغِ رایِ تو

خسروا پیرانه سر حافظ جوانی می کند - بر امیدِ لطفِ جان بخشِ جهان بخشای تو

دوش در خیل غلامان درش می رفتم - گفت ای عاشق بیچاره تو باری چه کسی؟
(حافظ)

گاهی پیش می آید که با خودم فکر می کنم در زندگی برای خدا هیچ کار به خصوصی نکرده ام. اما وقتی دقیق تر به دنیای پیرامون می نگرم، می بینم با وجودِ بی نهایت انسان مُجِد که مشغول یاری پروردگار هستند، دیگر نیازی به وجود افرادی مثل من نیست. بله؛ اگرچه ظلم و فساد بیرون از حد است، ولی در مقابل، بی شمار انسان هستند که در برابر آن ایستادگی می کنند. انسان هایی که تن به هرزگی ها و کثیفی ها نمی دهند. انسان های بزرگی که در زندگی، شرافت را با هیچ دستاوردی معاوضه نمی کنند. و در مقابل نیکی هایشان از دنیا هیچ پاداشی مطالبه نمی کنند. خدمت به پروردگار نباید برای خودنمایی باشد؛ نباید برای دستیابی به حس مهم بودن باشد. باید خالص باشد. و چنین انسان هایی در تواضع، فروتنی و اخلاص سرآمد هستند. آن ها در یکدیگر گم هستند. وقتی کاری می کنند، این آن ها نیستند که به چشم می آیند؛ فقط کار آن هاست که نمود می یابد.

خدایا، به ما توفیق پیوستن به این گروه را بده.