دوش در خیل غلامان درش می رفتم - گفت ای عاشق بیچاره تو باری چه کسی؟
(حافظ)

گاهی پیش می آید که با خودم فکر می کنم در زندگی برای خدا هیچ کار به خصوصی نکرده ام. اما وقتی دقیق تر به دنیای پیرامون می نگرم، می بینم با وجودِ بی نهایت انسان مُجِد که مشغول یاری پروردگار هستند، دیگر نیازی به وجود افرادی مثل من نیست. بله؛ اگرچه ظلم و فساد بیرون از حد است، ولی در مقابل، بی شمار انسان هستند که در برابر آن ایستادگی می کنند. انسان هایی که تن به هرزگی ها و کثیفی ها نمی دهند. انسان های بزرگی که در زندگی، شرافت را با هیچ دستاوردی معاوضه نمی کنند. و در مقابل نیکی هایشان از دنیا هیچ پاداشی مطالبه نمی کنند. خدمت به پروردگار نباید برای خودنمایی باشد؛ نباید برای دستیابی به حس مهم بودن باشد. باید خالص باشد. و چنین انسان هایی در تواضع، فروتنی و اخلاص سرآمد هستند. آن ها در یکدیگر گم هستند. وقتی کاری می کنند، این آن ها نیستند که به چشم می آیند؛ فقط کار آن هاست که نمود می یابد.

خدایا، به ما توفیق پیوستن به این گروه را بده.