این یادداشتی است مربوط به ماه رمضانِ هفت سال پیش؛ جمعه 23 شهریور 1386. به یاد دارم که آن سال ها و روزها برایم بسیار سخت می گذشت. من بسیار ناامید و بی انگیزه بودم. اتفاقات بد بسیاری برایم روی داده بود و من هیچ فردایی را برای خود متصور نبودم. یادداشت را عیناً در این جا می آورم:

"دم دمای غروبِ روز دوم رمضان است. خسته و ضعیف منتظر افطارم. در این حال نزار بهتر می توان به فلسفه ی زندگی اندیشید. زندگی یعنی تا آخرین لحظه ماندن و کوشیدن. زندگی یعنی تا آخرین هنگام زنده بودن و برای زنده ماندن و بهتر زیستن تلاش کردن. زندگی یعنی امید. یعنی تا جان داریم دست از تلاش نکشیم. زندگی یعنی بودن تا مرگ.

با این حالِ ضعف بهتر می توان شکوه زندگی را درک کرد. حالا می توان فهمید که چرا باید برای زیستن جنگید و در جدال بود. در این حال بهتر می توان برتری زندگی را بر مرگ فهمید.

حالا می توان فهمید که تک تکِ لحظات زندگی یعنی چه. حالا می توان فهمید که چرا باید از این تک تکِ لحظات لذت برد. حالا می توان برای کوشش تا آخرین لحظه سوگند خورد. حالا می توان زیباییِ کوشش و مبارزه را فهمید.

چه لذتی دارد این حال نزار، زمانی که می توان از آن این اندازه خوب یاد گرفت. حال بهتر می توان به ضرورت شکل گیری این حالت پی برد."