ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو - زینتِ تاج و نگین از گوهرِ والای تو

آفتابِ فتح را هر دم طلوعی می دهد - از کلاهِ خسروی رخسارِ مه سیمای تو

گرچه خورشیدِ فلک چشم و چراغِ عالم است - روشنایی بخشِ چشمِ اوست خاک پای تو

جلوه گاهِ طایرِ اقبال گردد هر کجا - سایه اندازد همای چترِ گردون سای تو

در رسومِ شرع و حکمت با هزاران اختلاف - نکته ای هرگز نشد فوت از دلِ دانای تو

آبِ حیوانش ز منقارِ بلاغت می چکد - طوطیِ خوش لهجه یعنی کَلکِ شِکّرخای تو

آن چه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار - جرعه ای بود از زلالِ جامِ جان افزای تو

عرضِ حاجت در حریمِ حضرتت محتاج نیست - رازِ کس مخفی نمانَد با فروغِ رایِ تو

خسروا پیرانه سر حافظ جوانی می کند - بر امیدِ لطفِ جان بخشِ جهان بخشای تو