از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی - از ازل تا به ابد فرصت درویشان است
(حافظ)

پسر خوش سیمایی که در نوشته‌ی پیشین راجع به او صحبت کردم، در واقع فقط بخشی از علایمی بود که حکومت در آن شب کذایی در معرض دید من قرار داد. راستش در آن شب همه‌ی علایم مربوط به قشر ثروتمند بود. من حین مراجعه به بانک اتومبیل‌های پارک شده‌ی گران قیمت و حتی موتورسیکلت‌های لوکس دیدم. همین‌طور در راه یک خانم جوان بی حجاب که اتفاقاً زیبایی تأثیرگذاری هم داشت، نظرم را جلب کرد.

جالب آن‌که بعد از ظهر روز بعد که برای خرید از سوپر مارکت، یک بار دیگر از خانه بیرون رفتم، علایم حکومتی کاملاً عکس بود. در واقع این‌بار مدام افراد و عناصری مربوط به قشر فرودست جامعه مشاهده می‌کردم. اتومبیل‌های پراید، دختر خانم جوانی که زیبا بود ولی آرایشش بی دلیل غلیظ بود و به او نمی‌آمد. یک پسر جوان خوش تیپ که سوار بر موتورسیکلت ارزان قیمتی بود، و البته علایم دیگر، همه حاکی از تلاش حکومت برای جلوه گر کردن طبقه‌ی فرودست در دید من بود.

به نظر می‌رسید حکومت قصد داشت در این دو مورد خروج من از خانه، تفاوت طبقاتی را در نظرم برجسته کند. و البته خود را متعلق به طبقه‌ی شیک معرفی کرده و مرا هم به پیوستن به همان طبقه ترغیب کند.

این در حالی بود که اختلاف طبقاتی تغییری در میزان معصومیتی که افراد مشاهده شده از خود بروز می‌دادند، ایجاد نمی‌کرد. در واقع هر دو گروه ویژگی‌های انسانی یکسانی را بروز داده و هر دو برای من دوست داشتنی بودند. از طرفی نه آن ثروتمندان، فیس و افاده‌ای بودند و نه این تهیدستان، بی کمالات.

حکومت همواره در تلاش بوده افراد را از نظر اقتصادی طبقه بندی کرده و به این ترتیب نوعی کینه و رقابت بیهوده را در جوامع ترویج دهد. منتها به نظر من به طرز حیرت انگیزی ناکام بوده. اختلاف طبقاتی تغییری در خوی انسانی افراد ایجاد نکرده و این وابستگی به یک طبقه‌ی اقتصادی نیست که مبین بزرگی افراد مختلف است.

این البته در مورد توده صادق است. نخبگان بدون توجه به میزان برخورداری از ثروت، از انسانیت به کل فاصله گرفته و تبدیل به افراد ویژه‌ای شده‌اند. آنان قابل احترام نیستند؛ نه به این دلیل که ثروت انبوهی دارند. بلکه به این دلیل که  برای شرارت، شستشوی مغزی داده شده‌اند و به آن خو کرده‌اند.

در نهایت تأکید می‌کنم که من شخصاً تهیدستی را ترجیح داده و حتی به آن به چشم یک غایت نگاه می‌کنم. دلیلش هم آن است که ثروت برای سر کار گذاشتن افراد و سرگرم کردنشان وضع شده و ارزش ذاتی ندارد.