شاید دیده باشید وقتی باتری ساعت تمام می‌شود، گاهی عقربه‌ی آن روی یک نقطه در جا می‌زند. این حکایت تیکی تاکای بایرن در مقابل منچستر است. اگرچه منچستر در مقابل بایرن حذف شد، ولی نشان داد راه به دردسر انداختن بایرن را خوب بلد است. آن‌ها در هر دو بازی رفت و برگشت تیکی تاکای بایرن را تا حد زیادی خنثی کردند. آن‌ها برای تیکی تاکا یک بدل مؤثر ارادئه دادند: نه تنها نباید تیکی تیکا را پرس کرد، بلکه اصلاً نباید به بازیکنان صاحب توپ تیم تیکی تاکا نزدیک شد. باید با حوصله و صبوری به آن‌ها اجازه داد اگر می‌خواهند تا دو روز توپ را به هم پاس بدهند! در واقع تیم تیکی تاکا برای فضا سازی متکی به به دنبال توپ دواندن حریف است. اگر آن‌ها را پرس کنید یا حتی به دنبال توپ آن‌ها حرکت کنید، فقط خود را خسته کرده‌اید؛ آن‌ها با قدرت پاسگاری بالای خود شما را سردرگم کرده و با به دست آوردن فضای ناشی از پرس شما خود را به دروازه نزدیک می‌کنند. آن‌ها در تمنای پرس حریف هستند و همان‌طور که در مقابل منچستر نشان دادند، به جز شیوه‌ی پاسگاری، طرح کارآمد دیگری برای رسیدن به دروازه ندارند. اگر منچستری ها قدری اعتماد به نفس بیش‌تری داشتند، قطعاً روی سانترهای بایرن بازی را واگذار نمی‌کردند. پس برای تیم تیکی تاکا و به ویژه از نوع گواردیولایی‌اش در مجموع شد دو شیوه: پاسگاری‌های متعدد و اگر جواب نداد، سانترهای علی‌اللهی. مشکل این‌جاست که بایرن و به ویژه شخص گواردیولا روحیه‌ی بسیار بالایی دارند. آن ها می‌توانند هر توپ مرده‌ای را هم به موقعیت تبدیل کنند. البته روحیه‌ی بالا برای آن‌ها خوش شانسی زیادی هم به بار می‌آورد. کم‌تر کسی می‌تواند تصور کند تنها سی ثانیه پس از گل منچستر آن‌ها گل مساوی را بزنند. ولی این خوش بیاری همیشگی نخواهد بود. با یک دفاع بهتر از منچستر و البته با اعتماد به نفس بالاتر و از طرفی با به کارگیری همین شیوه‌ی مورد استفاده‌ی منچستر می‌توان این فرم عذاب دهنده و حیله گرانه‌ی فوتبال را متوقف کرد.