هشت سال از زمانی که "شورای هماهنگی راه سبز امید" برای راهپیمایی در سالگرد انتخابات 88 فراخوان داد، می‌گذرد. یادم می‌آید، در آن سال، قبل از 22 خرداد، یعنی روز موعود برای راهپیمایی، آقایان مجتبی واحدی و فرخ نگهدار در برنامه‌ای در رادیو فردا در مورد راهپیمایی مشغول صحبت بودند. یادم هست که مجری از قول یک بوزینه به نام مهرانگیز کار از آقای واحدی پرسید: "حالا که اعضای شورای هماهنگی راه سبز امید با وجود کشتار جوانان در خیابان‌ها حاضر نیستند در معرض خطر قرار گیرند و خود را معرفی کنند، چگونه می‌توان با دعوت آنان در این راهپیمایی شرکت کرد؟"

آقای مجتبی واحدی در میانه‌ی دو دروغ بزرگ گرفتار آمده بود: 1. شواری هماهنگی راه سبز امید 2. کشتار جوانان در خیابان‌ها. به هر حال او توضیحاتی داد.

روز 22 خرداد هیچ راهپیمایی برگزار نشد. این نشان می‌داد تلاش‌های روتین حکومت بر تلاش‌های افرادی مثل آقای مجتبی واحدی چربیده. روز 25 خرداد اما من عصبانی شدم و شخصاً واکنشی نشان دادم. واکنشی که به طرز شگفت آوری مؤثر بود. با خودم می‌گویم کاش دیگران هم گاهی عصبانی شوند.