نارضایتی عمومی که در ایران شکل گرفته و بی اعتمادی روزافزون مردم در سراسر دنیا نسبت به حکومت ها احتمال وقوع انقلاب را در ایران و حتی کشورهای غربی در آینده ی نزدیک مطرح می کند. اما این جانب به دلایلی این احتمال را کاملاً منتفی می دانم. در این جا به برخی دلایل اشاره می کنم:

1. برخلاف آن چه که حتی خود من هم در گذشته می پنداشتم، نارضایتی و بی اعتمادی به هیچ وجه چیز جدیدی نیست. اگر به دقت گذشته را بررسی کنیم، می بینیم شرایط برای حکمت ها در بسیاری مقاطع از این هم بدتر بوده ولی آن ها با استفاده از امکانات خود آن شرایط را به سلامت پشت سر گذاشته اند. در واقع بسیاری از کشوهای جهان همواره در آستانه ی انقلاب بوده اند، ولی اشتباهات اپوزیسیون مانع انقلاب شده.

2. هیچ یک از انقلاب هایی که پس از جنگ دوم در کشورهای جهان سوم شکل گرفته، بدون اراده ی ابرقدرت ها نبوده و در واقع اگر ابرقدرت ها نخواهند، هیچ انقلابی روی نخواهد داد.

3. قدرت رسانه ای و تبلیغاتی حاکمان بسیار زیاد است و در برابر، مخالفان جدی، به نظر من، حتی یک وب سایت هم ندارند.

4. تلاش های روتین از ابتدای انقلاب سال 57 توسط گروه هایی مثل مجاهدین خلق و فداییان خلق با جدیتی حتی بیش از این و با همکاری بلوک شرق همواره در جریان بوده ولی در طول چهل سال هیچ نتیجه ای در پی نداشته. حالا که نه خبری از این گروه های سازمان یافته است و نه خبری از حمایت هیچ ابرقدرتی چگونه می توان انتظار موفقیت داشت؟

5. روحیه ی ضعیف و اعتماد به نفس پایینی که در عوامل حکومت مشاهده می شود، صرفاً به دلیل ترس از ظرفیت مخالفان است. ظرفیتی که متأسفانه به هر دلیل تا کنون به کار گرفته نشده.

افسوس من: چه خوب بود انقلاب می کردیم.