چند ماه پیش، نهادی به نام دیوان بین المللی کیفری، حکم جلب نتانیاهو و گالانت، نخست وزیر و وزیر دفاع وقت اسرائیل را به منظور تحقیقات در مورد احتمال نسل کشی در جنگ غزه صادر کرد. هم زمان حکم جلب فردی به نام محمد ضیف از سران حماس هم در همین ارتباط صادر شد.

جای تعجب نیست که این رویداد در رسانه‌های حامی جمهوری ایران، سر و صدای زیادی به پا کرد و آنان مطابق روایت خود، از آن به شدت استقبال کردند.

و جای تعجب هم نیست که خبر مربوط به محمد ضیف در ایران به کل سانسور شد.

اما در این بحبوحه، مقام معظم رهبری، طی نطقی، حکم جلب نتانیاهو را ناکافی دانسته و فرمودند: باید حکم "اعدام" او صادر شود.

به هر حال کیست که نداند مراحل قضایی بسیاری باید طی شود تا منجر به مجازات شود. فعلاً باید نتانیاهو دستگیر شود؛ سپس مورد بازجویی قرار گیرد؛ بعد از آن به او اتهام وارد شود؛ سپس در مهم‌ترین مرحله محاکمه شود؛ در نهایت محکوم شود و ... تازه آن وقت باید نشست و دید که از نظر عرف بین الملل، مجازات محبوب مقام معظم رهبری، یعنی اعدام، جایگاه دارد یا خیر. که پاسخ صد در صد منفی است!

اما معظم له به همین راحتی برای دیوان مزبور تعیین تکلیف می‌کند و نسخه می‌پیچد. جالب‌تر آن‌که ایشان هرگز از لفظ اعدام در سخنرانی‌هایشان استفاده نمی‌کرده‌اند و این بار به نظر می‌رسد که هوا خیلی پس است که سعی کرده‌اند با نام بردن از آن کلی بحث تکراری را در این خصوص از نو در اذهان به جریان بیندازند. به نظر می‌رسد اصلاً هدف معظم له از این نطق هم نام بردن از "اعدام" بوده.

همه‌ی این‌ها در حالی است که اساساً ایران خود عضو دیوان بین المللی کیفری نیست و این طنزآمیزترین بخش ماجراست!