اخیراً حامد کاویانپور، بازیکن اسبق تیم فوتبال پرسپولیس، با مصاحبه‌هایی که در اینترنت انجام داده، به تکرار ادعاهای قدیمی در خصوص بی دانشی علی پروین، مربی اسبق پرسپولیس، از فوتبال پرداخته. او باور قدیمی را در خصوص تاکتیک نداشتن پروین و تمرکز صرف او بر قدرت بدنی تکرار کرده.
من علی پروین را زمانی درست شناختم که او همین چند سال پیش به عنوان کارشناس برای بازی فینال باشگاه‌های آسیا، بین پرسپولیس و یک تیم کره‌ای، در تلویزیون حاضر شده بود. شکل کارشناسی او در طول این مسابقه، مرا مجاب کرد که بر خلاف تصور غالب، او در زمینه‌ی فوتبال یک نابغه است.
اکنون من اعتقاد دارم که پرسپولیس در زمان مربی‌گری پروین، بسیار قوی و شکست ناپذیر بوده و هر وقت هم می‌باخته، یا به دلیل تبانی‌های مورد نظر حکومت بوده و یا به عمد و طبق صلاحدید پروین می‌باخته.
آمار تا حدی گویای این عقیده است. در نظر بگیرید که پرسپولیس در سال‌های 78 و 79، دو سال پیاپی، با اختلاف امتیاز 12 نسبت به تیم دوم که استقلال بوده، قهرمان ایران می‌شود.
به هر حال به نظر می‌رسد که در ادامه‌ی تخریب چهره‌های فوتبالی مطرح توسط حکومت، اکنون یک بار دیگر قرعه به نام علی پروین افتاده و حرف‌های کاویانپور هم در همین راستاست.
اما مجموع اتفاقات باعث شد من تصمیم بگیرم قدری در مورد فوتبال قبل از انقلاب و فوتبالیست‌های آن زمان تحقیق کنم. بهترین مدرک هم می‌توانست بازی‌های ایران در جام جهانی 1978 آرژانتین، حدود هشت ماه قبل از پیروزی انقلاب 57 باشد. من ویدیوی مسابقه‌ی ایران و هلند در این رقابت‌ها را از اینترنت دانلود کردم. ویدیو نازل‌ترین کیفیت ممکن را داشت! گویا تصمیم بر این باشد که امکان تحلیل این مسابقه تا حد ممکن از بیننده گرفته شود.
به هر حال به زحمت بخش‌هایی از مسابقه را دیدم. در کمال ناباوری متوجه شدم که ایران یک سر و گردن از هلند قوی‌تر بود! و این در حالی بود که هلند دوپینگ می‌کرد، و در ضمن عنوان نایب قهرمانی دوره‌ی قبل‌تر جام جهانی را یدک می‌کشید و در ضمن در همین دروه هم در نهایت نایب قهرمان شده بود.
به هر حال تیم ملی فوتبال ایران در این مسابقه با زحمت بسیار، بد بازی کرد و خود خواسته و عامدانه امکان پیروزی هلند را فراهم کرد. و همین یک نمونه کافی است که پی ببریم ورزش ایران قبل از انقلاب، سطح بسیار بالایی داشته.
آتش در نیستان ایران
به هر حال با وقوع انقلاب، ورزش و فوتبال هم از تضعیف در امان نمانده. اکنون فوتبال ایران در جایگاهی است که من مطمئن هستم در یک مسابقه‌ی عادلانه، حتی به خود مالدیو هم می‌بازد. به عبارتی شاید در تمام دنیا سطح ورزش ایران از هر کشوری پایین‌تر باشد. انقلاب، جنگ، تحریم و سایر حوادث در کنار اراده‌ی حکومت جهانی به تضعیف ورزش ایران، همه و همه کار را به جایی رسانده که تا همین چند سال پیش فرم فوتبال در لیگ ایران تفاوت چندانی با گل کوچیک‌های خیابانی نداشت. به هر حال چند سال است که حکومت ایران تصمیم گرفته قدری تر تمیزتر فوتبال بازی کند!
یک بازیکن عزیز
هفت ماه پیش و در حین مسابقات فوتبال جام ملت‌های آسیا، شخصاً خداداد عزیزی را بهترین فوتبالیست تاریخ ایران نامیدم. اکنون متوجه می‌شوم که در فوتبال ایران هم دست بالا دست خیلی زیاد است. به هر حال مطمئن هستم که در طول بیست و شش هفت سالی که من فوتبال را زیر نظر دارم، فوتبالیستی بهتر از خداداد در ایران ظهور نکرده. او حتی از کریمی و مهدوی کیا هم بهتر بود. او تنها بازیکن ایرانی است که توانسته در یک بازی رسمی دروازه‌ی الیور کان را باز کند. به هر حال عزیزی هم اخیراً و برای بار چند دهم، مورد بی مهری حکومت قرار گرفته و مدام او را وادار به واکنش‌های تند می‌کنند و در مقابل مورد هجمه قرار می‌دهند.
