سخت برآشفته و از کارِ فلک پریشان احوالم. دلیل این اندازه دون مایگی و پستیِ این جهانِ هرزه را نمی دانم.

پَری نهفته رخ و دیو در کرشمه ی حُسن - بسوخت عقل ز حیرت که این چه بوالعَجَبی است

در این حالِ اضطراب و اندوهِ بی حد -که البته بسیار به آن عادت دارم، که در زندگیم بسیار رخ داده و می دهد- خدا را به زحمت می توانم ببینم. هر لحظه و هر آن ممکن است حتی از دین هم برگردم. این چنینم که مثل همیشه به ناگه و به شکلی معجزه وار بار دیگر دست معبود را از آستین یکی از بی شمار مؤمنینش بیرون می بینم:

اگر چه عرضِ هنر پیشِ یار بی ادبی است - زبان خموش و لیکن دهان پر از عربی است

حافظِ پارسی گو که عربیِ پروردگار را خوب از بر کرده، پاسخِ یک دنیا سؤالِ من را از پیش می داند:

سبب مَپُرس که چرخ از چه سِفله پرور شد - که کام بخشیِ او را بهانه بی سببی است

در این چمن گلِ بی خار کس نچید، آری - چراغِ مصطفوی با شرارِ بولَهَبی است

بله، این رسمِ دیرین و اقتضای طبیعتِ این دنیاست که اگر "چراغِ مصطفوی" هم در آن بیابی، نیرنگ و "شرارِ بولهبی" از آن دست بردار نبوده و نیست.