در روایت خود ساخته ی اسکورسسی از زندگی مسیح که در سال 1988 آن را بر پرده ی سینما برد، مسیح در ابتدا خود سازنده ی صلیب و شریک قتل انقلابیون است و سپس خود در قامت یک انقلابی با دین و دولت به مبارزه می پردازد. او در این راه معجزات فراوانی هم ارائه می دهد ولی از نجات مردم به صورت معجزه وار خودداری می کند. او در نهایت انتخاب می کند تن به مرگ دهد تا رستگاری قوم از این راه تأمین شود. و یهودا در این جا نه یک خائن، که مطیع فرمان مسیح برای به صلیب کشیدن اوست. اما مسیح در حال جان دادن بر بالای دار دچار "آخرین وسوسه" ی خود می شود. او در اثر القائات شیطان به این اندیشه فرو می رود که ای کاش از این وضع نجات پیدا کند و هم چون یک آدم معمولی به زندگی ادامه دهد. هم چون هر فرد معمولی ازدواج کند و بچه دار شود و از برکات یک زندگی معمولی برخوردار گردد. اما در این اندیشه، به ناگه یهودا بر او ظاهر می شود و او را از خیانت خود او نسبت به خودش و خدا مطلع می کند و مسیح دوباره به حال مرگ برمی گردد و از مرگش در راه خدا لذت می برد. یهودا در این جا نه یک خائن که یک ناجی برای مسیح است و مرگ برای مسیح یک نجات است.

داستان پر مغز و با محتواست. به ویژه که به مبارزان هشدار می دهد باید در مسیر مبارزه سودای انسان معمولی بودن را از سر بیرون کنند. ولی به دوست و استادمان، اسکورسسی، گوشزد می کنم که یک مبارز می تواند یک انسان معمولی باشد و در عین حال از معمول بودن فاصله بگیرد. همان طور که کوئیلو در داستان معروفش می گوید باید هم باغ را دید و از آن لذت برد و هم آب درون قاشقی که بر لب گرفته شده را به سلامت به مقصد رساند. و اصلاً مبارزه یعنی همین.