یک هفته است که جام جهانی فوتبال با زرق و برقِ خاص خود شروع شده. فوتبال ها آن قدر وقت مرا گرفته که فرصت به روز کردن وبلاگم را هم نداشته ام. اما امشب اتفاقاتی افتاد که مجبورم کرد چیزی بنویسم.

بعید است متوجه نشده باشید که نماد تیم ملی ایران در این جام جهانی یوزپلنگ ایرانی (یوز آسیایی - نام علمی آن را نمی دانم) است. حیوانی که گفته می شود صرفاً ممکن است یک زمانی نسلش منقرض شود. و اگر قدری به دنیای دور و برمان نگاه کنیم می بینیم با انقراض نسل این حیوانک چه فاجعه ای ممکن است رخ دهد. آخر در این دنیای به این زیبایی -در حالی که همه چیز عالی است- چرا باید همچین مسئله ی ناراحت کننده ای روی دهد. فقط یک لحظه به زیبایی های این دنیا فکر کنید. مثلاً همین جام جهانی را ببینید. همه چیز در آن طبیعی و زیباست. جمع بسیار بزرگی از آدم ها بدون هیچ چشم داشتی به زخارف دنیایی (این دنیا خیلی خوب است ولی بالأخره زخارف هم دارد) و صرفاً فی سبیل الله شبانه روز تلاش می کنند تا وسیله ی تفریح ما بشریت را فراهم کنند. باور کنید ذره ای فساد هم در کارشان نیست. آدم های به این خوبی ... دنیای به این زیبایی ... به بازی های این جام نگاه کنید. هلند را ببینید که چه قدر ماهرانه -بدون این که ذره ای تقلب کند- اسپانیا را گل باران کرد. آن هم چه گل های عجیبی ... ببخشید هیچ چیز عجیبی در کار نبود؛ چه گل های فنی و تاکتیکی. استرالیا را ببینید که از همین هلند حتی جلو هم افتاد (یکی از دو گل استرالیا اصلاً غیر طبیعی نبود و بسیار تکنیکی بود) و دوباره هلند بازی را برد. شما فرانسه ی امشب را ببینید در برابر سوئیس. به طرزی کاملاً طبیعی هر موقعیت نصف و نیمه ای را به گل تبدیل می کرد. به ویژه سرعت فرانسوی ها اصلاً عجیب نبود. به قول آقای خیابانی آن ها "تاکتیک" بسیار قوی داشتند. جای دوری نرویم؛ همین تیم ملی والیبال کشورمان را ببینید. ببینید دنیا چه قدر خوب است. تا پنج سال پیش به زحمت می توانستیم در والیبال حتی یک سِت را از تیمی مثل ژاپن ببریم. ولی حالا "بچه ها" (سرو قامتان تیم ملی والیبال کشورمان) ایتالیا، قهرمان هشت دوره ی لیگ جهانی را، با اختلاف امتیاز فاحش شکست می دهند. مبادا فکر کنید چیز عجیبی اتفاق افتاده. این روندِ معمولِ این دنیای زیباست که به هر کس بیش تر تلاش کند پاداش بیش تری می دهد.

چند روز پیش یک گناه نابخشودنی مرتکب شدم: یک اظهار نظر بسیار زشت، دور از ادب و خلاف عرف در یک وب سایتِ متعلق به یک کشور آزادِ متمدن ارئه دادم. بیچاره ها مسئولان نازنین آن وب سایت مجبور شدند علی رغم میل باطنی و صرفاً به دلیل رعایت حال دیگر کاربران سایت نظر مرا سانسور ... ببخشید حذف کنند. آخر بقیه ی کاربران باتربیت هستند و آن اظهار نظر زشت ممکن بود خاطرِ حساسشان را مکدر کند. متوجه شدم که وب سایت، برای رعایت آزادی بیان، حتی واژه ی F را هم سانسور ... ببخشید حذف نمی کند. ببین چه قدر حرف من بی تربیتی بوده که آن را حذف کرده اند. از عذاب وجدان دارم می میرم.

خلاصه کنم ... فقط خواستم قدری از زیبایی های این دنیا گفته باشم. می بینید؟ همه چیز طبیعی است؛ همه چیز خوب است. جنگ و کشتار و غارت و فقر و رنج های این چنینی را هم می توان زیبا دید. همه اش را می توان از زیبایی های دنیا دانست. اصلاً چیزهایی مثل ورزش و جام جهانی برای این هستند که ما را از این مسائل ظاهراً ناراحت کننده فارغ کنند (!). چیزی برای غصه خوردن وجود ندارد. یادش به خیر بلبل سرگشته. به خاطر دارم که گاهی گفته بود: در یک بهشت اقتصادی زندگی می کنیم. حق داشت. اضافه می کنم که برخی مقامات مسئول هم احتمالاً فرشتگان این بهشت هستند. در این دنیای زیبا، خوب و طبیعی فقط چند تایی مسئله ی ناراحت کننده وجود دارد. یکیش مسئله ی همین یوزپلنگ بیچاره است (یوزپلنگ ایرانی، یوز آسیایی). از من به شما نصیحت: اگر چه در این دنیا همه چیز خوب است ولی به خاطر مسائل انسانی هم که شده -از آن جا که غرق شدن در لذات دنیایی بسیار غیر انسانی است- گاهی به خودتان ناراحتی بدهید. مثلاً به خاطر همین یوزپلنگ ایرانی (یوز آسیایی) کمی غصه بخورید. کمی خودتان را ناراحت کنید. برایش دعا کنید. شکارچیانش را نفرین کنید. اگر دیدیدشان امر به معروفشان هم بکنید.