تصور کنید: آقای داریوش در زمینه ی موسیقی بهترین است. بهترین ها به ایشان حتی نزدیک هم نیستند. این به دلیل استعداد ذاتی و خدادادی و از طرفی تلاش ایشان است. ولی به هر حال ممکن است ایشان هم نقص داشته باشند. مهم این است که امتیازهای ایشان اجازه نمی دهد هیچ عقل سلیمی به خود اجازه دهد در ایشان نقص جستجو کند. اصلاً هیچ عقل سلیمی به خود اجازه نمی دهد در حالی که بسیار سطح پایین تر از ایشان است، در مورد ایشان اظهار نظر کند. کسی باید در مورد فردی مثل ایشان اظهار نظر کند که سرش به تنش بیرزد. مثلاً "ابی" می تواند در مورد ایشان اظهار نظر کند و خاضعانه اعتراف نماید که آقای داریوش خیلی از او بهتر است. حالا اگر این وسط مثلاً شادمهر عقیلی خواست در مورد آقای داریوش نظر بدهد، من فکر می کنم که فقط خودش را مسخره ی عالم و آدم کرده.¹

یا مثلاً الیور کان را در نظر بگیرید. او بی تردید بهترین است. بهترین ها حتی به او نزدیک هم نیستند. بهترین ها به گرد او نمی رسند. در مورد او مثلاً لِو یاشین می تواند نظر بدهد که: "بله، الیور از من یک لِوِل، یک سر و گردن، بالاتر است". حالا اگر این وسط مثلاً "علی بیرو"ی خودمان اُوِردوز کرده بود و به اعتبار آن که پنالتی رونالدو را دفع کرده، برگشت در مورد الیور اظهار نظر کرد، همه خواهند گفت بیرو خواسته قدری دیگران را بخنداند.

اما اخیراً احساس کرده ام برخی مربیان تازه به دوران رسیده ی فوتبال اروپا با کارنامه ی بسیار نازل، چه در زمینه ی بازیکنی فوتبال و چه در زمینه ی مربیگری، به خود اجازه داده اند از الیور انتقاد کنند! واقعیت آن است که الیور در طول بیست سال بازی و انجام حداقل هشتصد بازی رسمی گاه گداری مرتکب اشتباهاتی می شده. اما امتیاز او این بوده که اشتباهاتش بسیار کم تر از حد متوسط یک دروازه بان سطح جهانی بوده و از طرفی موفقیت هایش آن قدر قابل توجه بوده که یک آدم عاقل وقتی به خود اجازه داد از او حرف بزند، به سرش نمی زند از اشتباه هایش بگوید!

واقعیت دیگر آن است که همان طور که گفتم کسانی که امروز از الیور انتقاد می کنند خود در دوره ی بازیگری چندان شناخته شده نبوده اند و موفقیت های دوره ی مربی گریشان هم، درست مثل کارلوس کیروش، به لطف بازی های تعیین شده به دست آمده. حالا آیا عاقلانه است افرادی با این ویژگی ها در مورد یک چنان فردی اصلاً نظر بدهند.

من که مخاطب حرفه ای فوتبال بوده ام و همیشه فوتبال را حتی بهتر از بسیاری مربیان سطح اول جهان می فهمیده ام، حتی قصد دارم هر هشتصد بازی رسمی الیور را در آینده مرور کنم؛ بله، الیور همواره برای من نکاتی برای یاد گرفتن دارد. من فکر می کنم منتقدین امروز هم بهتر است سرشان را پایین بیندازند و به جای حسودی سعی کنند از الیور چیزی یاد بگیرند.

سؤال دیگر این جاست که اصلاً بازیکن آرمانی شما کیست و الیور را به چه کسی می خواهید مقایسه کنید. اگر بخواهید الیور را با دروازه بان های دو دهه ی اخیر مقایسه کنید که باید گفت عمده ی دروازه بان های سرشناس دو دهه ی اخیر دوپینگی بوده اند. من حتی در مورد ایکر کاسیاس هم شک دارم. می ماند بوفون که او هم در اوج موفقیت، یعنی در جام جهانی 2006، همراه با سایر بازیکنان ایتالیا دوپینگ کرده بود. به هر حال مهم این است که همان دروازه بان ها، حتی با دوپینگ، هیچ وقت حتی نزدیک به الیور هم نبودند.

البته در بی عدالتی شدید حکم فرما بر فوتبال یک احمق مثل کلینسمان ممکن است اختیاردار تیم ملی آلمان شود و مثلاً الیور را با فردی مثل لمان مقایسه کند! این رفتار کلینسمان از نظر افراد بخرد فقط یک شوخی حیرت انگیز است.

شما مثلاً مانوئل نویر را که با وجود دوپینگ خیلی هم به خودش مطمئن است، در نظر بگیرید. او به اندازه ی موهای سرش گل اشتباه خورده. 95 درصد خروج های او از دروازه جزو ابتدایی ترین اشتباهات دروازه بانی محسوب می شوند. همین که سرتان را آن طرف بگیرید و دوباره به زمین مسابقه نگاه کنید، او را در یک سوم دفاعی تیم حریف پیدا خواهید کرد. ولی آن قدر برای او تبلیغ می کنند و می کنند که نام او را بر سر زبان ها می اندازند. توجه داشته باشید که الیور با توجه به این که عضو سیستم نبوده، از حمایت سیستم و رسانه ها هم کاملاً محروم بوده. و اصلاً به همین دلیل هشت سال نیمکت نشین دروازه بانانی مثل بودو ایلگنر و آندرآس کوپکه، که البته از نظر فنی قابل احترام هم بوده اند، بوده. می خواهم نتیجه بگیرم که الیور استعداد ذاتی و خدادادی بی نظیری است که البته بسیار پر تلاش هم بوده و با شایستگی توانسته تمام موانع ناعادلانه را پشت سر بگذارد و برای همیشه بهترین باشد.

حالا از همه ی این ها بگذریم ... به راستی فینال 2005 چرا در استانبول؟ مگر پارس آباد بد بود؟