با این پیش فرض که دولت آقای روحانی دولتی میانه رو است، بیانیه ی وزارت کشور در مورد جشن های پس از انتخابات جای نقد جدی دارد. این که مردم برای برگزاری جشن یک روند قانونی شامل درخواست، کسب مجوز و ... را دنبال کنند، یعنی این که دولتی که با وعده ی آزادی سیاسی بر سر کار آمده چیزی مشابه یک دموکراسی غربی را برای ایران در نظر گرفته. یعنی همان طور که در غرب مردم درخواست می دهند و مجوز می گیرند و به خوبی و خوشی جشن بر پا می کنند و بعد می روند خانه هایشان تا جشن بعدی و خلاصه نه سیخ می سوزد و نه کباب، ایران هم همان طور باشد. هم مردم هیجان ها و عقده هایشان (عقده کلمه ی زشتی نیست. "عقده را کسی دارد که ..." - مرحوم شریعتی) را خالی کنند و هم به جان رهبری دعا کنند که لطف کرده چنین بَزَکی از دموکراسی را بهشان عنایت کرده و هم حکومت از تجمع اعتراضی آن ها جلوگیری کرده باشد. دولت حتی اگر هم جداً در پی ایجاد تحول مشخص (و نه انقلاب) در جامعه ی ایران است، باید این مصلحت اندیشی ها را کنار بگذارد. این روش ها یعنی به بهترین شکل ممکن هیجان مردم را کنترل کردن و نه یعنی پاسخ مناسب به هیجان آن ها. برای جنبش سبز هم این روش ها نشانی از تلاش برای ایجاد انقلاب ندارد. اصلاً من فکر می کنم یک بار برای همیشه باید مسئله ی برگزاری تجمع در ایران تکلیفش مشخص شود. آیا حاکمیت، منتقدان و مخالفان حق برگزاری تجمع را به رسمیت می شناسند یا نه؟ در هر حال بهتر است همگی ما مخالفان، رفتارهای انقلابی را در پیش بگیریم و اشتباهات گذشته را تکرار نکنیم. وزارت کشور هم اگر نگران مسئله ی تکراری "اخلال در نظم عمومی" است، بهتر است به طور جدی با اخلالگران واقعی برخورد کند.

شعار مهمی که در پایان هر وبلاگ تکرار خواهم کرد: جنبش سبز کارایی خود را از دست داده. از آن عبور کنیم. انقلاب کنیم.