یاران چه غریبانه رفتند از این خانه - هم سوخته شمع ما هم سوخته پروانه

اشک به چشمانم خشکیده است. می دانم که نیاز دارم گریه کنم ولی نمی توانم. یادش به خیر سال های نوجوانی. تا دلم ذره ای می گرفت، به گوشه ای پناه می بردم و گریه می کردم. اکنون کار به جایی رسیده که دلم می ریزد ... نه، ترک برمی دارد ... نه، می شکند ... نه، قطعاتش پراکنده می شود ... نه، بادِ جهل و ظلم دلم را از من می گیرد ... (آها این درست است) بله، این گونه می شود و دریغ از یک قطره اشک! اما نباید ناراحت باشم. مگر نه این که در تمام این سال ها که راهِ شناخت را برگزیده ام، دلم از سویی دیگر در گرو دوستِ حکیم و دور اندیشم بوده؟ پس نباید از بی دلی و سنگدلی ناشی از بی دل شدن ها ناامید بود. "بی دلی سهل بود گر نبود بی دینی" (حافظ).

در اوج سنگدلی

ع. افگار

93/9/21 ساعت 9 و 31 دقیقه