جام جهانی هم تمام شد و آن طور که من دوست داشتم آلمان قهرمان شد. برای بیش تر ما وضع به همین ترتیب است که برای تماشای مسابقاتِ به هر حال همه گیر و جالب توجهِ جام جهانی گزینه های متنوعی نداریم و اکثراً از طریق تلویزیون داخلی خودمان بازی ها را می بینیم. بحث در مورد کیفیت پخش مسابقات از تلویزیون کشورمان بسیار زیاد است. اما مسئله ی مهم تر این است که تلویزیون باید قاعدتاً در مورد حمایت از تیم ها کاملاً بی طرف باشد. چیزی که به نظر من -مثل همیشه- از طرف تلویزیون رعایت نشد. آن ها آشکارا نشان دادند دلِ خوشی از آلمان ندارند. در تمام بازی های آلمان در طول برگزاری مسابقات، گزارشگران و کارشناسان دعوت شده سعی می کردند ارزش های تیم آلمان را پایین جلوه دهند. این مسئله به خصوص در مورد مسابقه ی فینال صدق می کند. دیشب پس از پایان وقت معمول بازی فینال، مجری و کارشناس تلویزیونی در مورد یک برخورد غیر عمد دروازه بان آلمان با بازیکن آرژانتین در محوطه ی جریمه ی آلمان مکرراً اظهار می داشتند که داور باید برای آرژانتین پنالتی می گرفته؛ طوری که بیننده نتیجه می گرفت داور به نفع آلمان کار کرده. جالب این که این بزرگوران به اتفاق بسیار مشابهی که در نیمه ی اول بازی برای کرامر، بازیکن آلمان، در محوطه ی جریمه ی آرژانتین روی داد، هیچ اشاره ای نکردند. پس از بازی هم هیچ اشاره ای به خطاهای مکرر روی شواین اشتایگر، بازیکن آلمان، در وقت های اضافی -که می توانست باعث دریافت یک کارت قرمز برای آرژانتین شود، ولی داور نسبت به آن ها بی تفاوت بود- نشد. از طرف دیگر اگر چه مسئولین محترم با بی میلی و اکراه و برای آن که خود را بی طرف نشان دهند، اعلام کردند که قهرمانی حق آلمان بود، ولی در برنامه ی امشب بالأخره به طرز ظریفی و از زبان یک هوادار آرژانتینی قهرمانی آلمان را شانسی خواندند!

بگذریم ... همان طور که اشاره شد، امشب هم تلویزیون یک برنامه ی ویژه برای جمع بندی برنامه های پیشین ترتیب داده بود. در هنگام مرور اتفاقات پشت صحنه و روند آماده سازی برنامه ها، آقای فردوسی پور (مرد ظاهراً روی صحنه ی تلویزیون) تقریباً دویست بار به تصویر کشیده شد؛ آن هم از زوایای مختلف، با ژست های مختلف و با رفتارهای متفاوت. در این برنامه آقای فردوسی پور، فکر می کنم برای دو هزار و چهاردهمین بار (یا بیست چهاردهمین بار - آن طور که انگلیسی زبان ها می گویند و آقای فردوسی پور هم اسم برنامه اش را همین گذاشته بود چرا که ایشان انگلیسی هم بلد است)، اشاره کرد که در دانشگاه شریف درس خوانده. خب، درس خواندن در دانشگاه شریف افتخار بزرگی است که به سادگی نصیب هر کسی نمی شود. به ذهنم رسید با توجه به تجربیاتی که دارم، توصیه هایی را برای قبول شدن در دانشگاه شریف برای نوجوانان پای کنکور بدهم:

- کم بخوابید؛ پنج ساعت در روز کافی است.

- زیاد درس بخوانید؛ دست کم ده ساعت در روز. البته اگر مدرسه دارید. اگر مدرسه نداشتید، پانزده ساعت در روز. من خودم تجربه ی تلخی دارم؛ در سال منتهی به قبولیم در کنکور به طور متوسط دو ساعت و نوزده دقیقه در روز درس خواندم (این طرز آمار دادن را از خود آقای فردوسی پور یاد گرفته ام، وقتی که آمارِ پیام کوتاه را می دهد)؛ رتبه ام در منطقه شد 1420 و در کشور دقیقاً 3000.

- به یاد داشته باشید برای قبولی در شریف زحمت کشیدن و فشار آوردن به خود کافی نیست. باید به خودتان ضربه بزنید؛ طوری که ضرب دیده وارد دانشگاه شوید.

- کلاس خصوصی برای تمام دروس الزامی است؛ برنامه تان را طوری تنظیم کنید که به کلاس های خصوصی برسید. با معلومات مدرسه -هر چه قدر هم با فشار و زحمت رویشان تمرکز کنید- فقط 40 درصد سؤال ها را می توانید جواب بدهید. بقیه اش را هم ممکن است بلد باشید ولی وقت کنکور به اساتید درس مربوطه هم امکان نمی دهد خیلی بالاتر بزنند. باید معلم های خصوصیِ با تجربه روش های عجیب و غریب تست زنی را بِهِتان یاد بدهند تا جیک ثانیه ای همه ی تست ها را جواب بدهید.

- بابا علاوه بر این که پول کتاب ها و معلم خصوصی را می دهد، در رفت و آمدهایتان به کلاس ها و آزمون های آزمایشی با بالاترین جامعه ی آماری کاملاً در خدمت شماست و خیلی بهتر از آژانس شما را سر موقع به همه جا می رساند.

- مامان علاوه بر این که با مهربانیِ مادرانه ساعت های مطالعه تان را ثبت می کند و هر وقت رکورد زدید، خبرتان می کند، در فواصل زمانی منظم درب اتاقتان را می کوبد و بهتر از هر پیش خدمت، خوراکی های انرژی زای دوست داشتنیتان را روی میزتان می گذارد.

- این آخری از همه مهم تر است: باید به دنیای اطرافتان کاملاً بی تفاوت باشید؛ چون در غیر این صورت از برنامه عقب می افتید. هر اتفاقی که در پیرامون روی داد نباید کَکِتان هم بگزد. بی خیال ... به شما مربوط نیست. گور بابای هر ننه قمری که هر طوریش شده. شما باید دانشگاه شریف قبول شوید. این مهم است.