غلامِ نرگسِ مستِ تو تاج دارانند - خرابِ باده ی لعلِ تو هوشیارانند

تو را صبا و مرا آب دیده شد غمّاز - وگرنه عاشق و معشوق رازدارانند

به زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر - که از یمین و یَسارت چه بی قرارانند

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین - که از تطاولِ زلفت چه سوگوارانند

نصیبِ ماست بهشت ای خداشناس برو - که مستحقّ کرامت گناهکارانند

نه من بر آن گلِ عارض غزل سرایم و بس - که عندلیب تو از هر طرف هزارانند

بیا به میکده و چهره ارغوانی کن - مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند

تو دست گیر شو ای خضرِ پی خجسته که من - پیاده می روم و همرهان سوارانند

خلاصِ حافظ از آن زلفِ تاب دار مباد - که بستگان کمندِ تو رستگارانند