دلم گرفته است... دلم پر از دل نگرانی است... دلم بیتاب است... دلم بی قرار است...
حال و روز خوشی ندارم... مملو از سؤالم... سؤالاتِ بی رحم... حقیقتِ دور از دست...
دلم می خواهد غم زده نباشم... دلم می خواهد بی خیال تر باشم... دلم می خواهد به هر بهانه (و یا بی بهانه) دل گیر نشوم...
دلم می خواهد می توانستم -اگر چه گفتنش تکراریست- در حال زندگی کنم... دلم می خواهد کوله بار رنج گذشته را بر دوش نمی کشیدم... دلم می خواهد اضطراب آینده را نداشتم...
دلم می خواهد بال و پر در بیاورم و پرواز کنم... شاید بتوان از دل مشغولی ها گریخت... شاید بتوان جزیره ی کذا را یافت... شاید بتوان به ساحل سعادت رسید...
هر چه هست، دلم بدجوری لک زده برای لحظه های بی تفاوتی و بی خیالی... لحظه هایی که برایم بسیار کم و گذرا روی داده اند... لحظه هایی که می توان تعداد رویدادشان را شمرد...
با این حال، افسوس... افسوس که مثل همیشه خواهش دل بی پاسخ می ماند... افسوس که گویی محکوم به این ناآرامیم... و صد افسوس که گویی خود حکم به آن داده ام...
سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را هم دمی
...
در طریق عشق بازی امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
(حافظ)
